Σκιάθος - Η ΧΡΥΣΗ ΔΥΣΗ;

Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου, όταν άκουγα μια φίλη παραμονές των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, να προβλέπει ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θα περνούσε τις διακόσιες ψήφους στη Σκιάθο. 

Εγώ επέμενα -και το πίστευα- ότι θα κινούταν γύρω στους εκατό και διαψεύστηκα πανηγυρικά. Κι αυτό γιατί πίστευα ότι υπήρχαν μόνο μερικοί που δεν έχουν καταλάβει τι θα σήμαινε η πράξη τους, τι είναι ο
συγκεκριμένος χώρος –ότι δεν είναι πολιτικό κόμμα, αλλά μια εγκληματική οργάνωση- και τέλος κάποιοι θυμωμένοι, κάποιοι αγανακτισμένοι, ή οποίοι είναι είτε ανεγκέφαλοι-θερμοκέφαλοι και πραγματικά πιστεύουν σε κάποια από τα δήθεν ιδεολογικά θέματα της. Πιστεύω όμως πως τώρα, είναι μια πραγματική ευκαιρία, έστω και πίσω από ένα θάνατο, σε κάθε γωνιά της χώρας άρα και της Σκιάθου και από κάθε βήμα να γιατρέψουμε την πληγωμένη μας ταυτότητα ως δημοκρατικής και λογικής κοινωνίας. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι η δημοκρατία είναι τέλεια. Δίνει όμως πολύ απλά σε όλους και στον εαυτό της το δικαίωμα της διόρθωσης. Αυτό ακριβώς πρέπει να ενεργοποιήσουμε τώρα. Θέλω πραγματικά να ζητήσω από τους φίλους μου που ξέρω ότι ψήφισαν Χρυσή Αυγή, όχι να μετανιώσουν, δεν ενδιαφέρει κανέναν πια, αλλά να διορθώσουν. Θα τους ζητήσω να σκεφτούν ποιοι είμαστε. Όχι μόνο σαν Έλληνες αλλά και σαν Σκιαθίτες. Ένα νησί που για πολλά χρόνια εξελίχθηκε, ευημέρησε και αναπτύχθηκε, χάριν σε μετανάστες και ναυτικούς. Ας κοιτάξουν στους τοίχους τους όλοι αυτοί οι Σκιαθίτες που ψήφισαν αυτούς που σκοτώνουν, δέρνουν και κυνηγούν μετανάστες και είμαι σίγουρος ότι θα δουν μια φωτογραφία από ένα θείο, έναν αδελφό ή πατέρα, που ήταν ναυτικός, ή μετανάστης στην Αμερική, στον Καναδά και αλλού. Κάποιον από αυτούς που τους έστελναν κάποτε ή ένα «τσεκ», ρούχα, ρολόγια, ή έστω ένα δώρο, ένα ενθύμιο. Άραγε αυτούς, ή Αμερικάνικη Χρυσή Αυγή, τους ήθελε εκεί; Κι αν τους έπιανε σε ένα στενό τις μέρες της φτώχειας τους και τους έδερνε ή και χειρότερα τους σκότωνε απλά γιατί ήταν βρωμο-Έλληνες πως θα αισθανόταν τώρα; Ξέρω την απάντηση: «άλλο εμείς!» («Τα θκά μας είναι σύκα και τσ’ αλλνούνες είν’ καρύδια», για να ανταπαντήσω κι εγώ Σκιαθίτικα).

Κατάγομαι από γονείς οι οποίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήταν μετανάστες. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Αίγυπτο από γονείς Σκιαθίτες μετανάστες. Η μητέρα μου είναι κόρη μικρασιατών προσφύγων που εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους από ένα καθεστώς και κάποιους ανθρώπους ακριβώς ίδιους με αυτούς της Χρυσής Αυγής, που μιλούσαν μια άλλη γλώσσα. Ο αδελφός μου ζει σε μια μουσουλμανική χώρα και παρ’ όλο που τόσο αυτός, όσο  και η οικογένεια του κατατάσσονται στους άπιστους, όχι μόνο δεν τους πειράζει κανείς αλλά τα ανήψια μου μαθαίνουν και τα «γράμματα» της αρεσκείας τους.

Σ’ αυτό το σημείο, θέλω να θυμίσω σε αυτούς που «ασκούν» πολιτική και δημόσιο λόγο και στη μικρή μας κοινωνία, να προσέχουν τον θυμό και την αγανάκτηση που μερικές φορές με περισσή ευκολία διατυμπανίζουν και να τους χτυπήσω το καμπανάκι του λαϊκισμού. Όταν ξυπνάς θυμικά σε μάζες που χτυπιούνται από συγκυρίες, μόνο για προσωπικούς στόχους, αλλότριους σκοπούς, προσωπικές ματαιοδοξίες, μικροπολιτικές επιδιώξεις, είναι απλά αισχρό και επικίνδυνο. Όταν αποκαλείς ηλίθιους τους ανθρώπους μιας κοινωνίας επειδή δεν ξεσηκώνονται, χωρίς να τους δείξεις προς τα πού να τρέξουν όταν ξεσηκωθούν, μόνο και μόνο γιατί πιστεύεις ότι θα δουν εσένα σαν σωτήρα στο δρόμο και θα τρέξουν πίσω σου σαν οπαδοί, είσαι απλώς λαϊκιστής και εξίσου επικίνδυνος.

Γι αυτό τέλος, σε αυτούς που ακόμη θεωρώ φίλους μου και ξέρω ότι ψήφισαν Χρυσή Αυγή, τους λέω το εξής: Ώ γέγονε, γέγονε! και πραγματικά εύχομαι αυτό το φαινόμενο να παραμείνει μόνο στις μνήμες των ανόητων πολιτικάντηδων που οδήγησαν μια κοινωνία ολόκληρη, στο σημείο να πιστεύει ότι εκδικείται το σύστημα, ψηφίζοντας ανθρωποειδή. Στις δικές μας συνειδήσεις θα πρέπει απλά να παραμείνει, όχι ως άλλο ένα λάθος επί λάθους, αλλά ως γνώση, πολιτική, ιστορική, μα πάνω από όλα ανθρώπινη.



Λευτέρης Βιολέττας

Σκιάθος